İki hafta önce pazar günü lahmacun ile TT oldum; bugün pide ve 99 balon ile ne olacağım?

Asla göçmen filmi seyretmem derken dün gece bir şey oldu

Uzun zamandır Türkiye’nin milyonlarca insan gibi bende de yarattığı depresif hâl nedeniyle romantik komedilere uzak duruyordum.

Hadi bir adım daha ileri gidip, yine hakaret yeme pahasına bir duygumu daha paylaşayım.

Epeydir Almanya’daki Türk göçmenleri ile ilgili filmleri seyretmek içimden gelmiyordu.

Kim bilir belki bunda, Türkiye’deki Suriyeli göçmen sorunun yarattığı ruh halinin de payı vardı.

Ta ki dün geceye kadar…

Hırvat bir anne ile Türk babanın kızından aldatmalı aşk çıkar mı?

Evet dün gece Oscar’a hazırlanırken yine Türkiye’den gitmiş bir göçmen ailenin kızı beni fena halde şaşırttı.

Onu adı da Zeynep…

Cennet Bayhan gerçek bir kadındı, Zeynep ise hayali…

Geçen hafta Netflix’e Almanya yapımı bir film kondu.

Adı “Faraway…”

Yani “Çok Uzakta…”

Fragmanında bir Ege sahil köyünü andıran görüntüler vardı.

Ne adam Kıvanç Tatlığı ne kadın Serenay Sarıkaya

Papatya zamanı gelince beni Ege çağırır. O duyguyla filme başladım.

İlk sahnelerinde, Almanya’nın bir şehrinde bir karıkoca ve üniversiteye hazırlanan kızları vardı.

Ne adam Kıvanç Tatlıtuğ gibiydi, ne de kadın Serenay Sarıkaya..

Üstelik kadın baya kiloluydu…

Üstelik beni bugünlerde beni en fazla kaçıracak konu ile başlıyordu.

Karıkoca ve aile sorunları…

Bir Ferzan Özpetek filmi alın sonuna Woody Allen’dan bir sahne ekleyin

Kadının babası Türk…Tek farklı tarafı annesinin Hırvat olması…

Film Hırvat annesinin ölümü ile başIıyordu…

Cenaze hazırlığı sırasında annesinin onlardan habersiz, Hırvatistan’da doğduğu köyden bir ev satın aldığı ortaya çıkıyordu.

İşte böyle beni anında o mahalden kaçırtacak her şeyle başlayan film, güzel Hırvat sahil kasabasına geçince, bir anda beni de şu günlerde yaşadığım huzursuzluklardan alıp, resmen bir mutluluk vahasına götüren hallere büründü.

Filmi anlatıp merakınızı kaçırmayayım…

Sadece şunları söyleyeyim.

Bir Ferzan Özpetek filmi düşünün…

Mesela “Mine Vaganti’sini” (Serseri Mayınlar)

Sonra Woody Allen’in “Whatever Works”(Kim Kiminle Nerede) filmini düşünün…

Ama onun son sahnesini…

Hani aile ve çevre ilişkilerinde herşeyin birbirine karışıp tam bir kabus ve kaosa dönüştüğü günde, hiç beklemediğiniz bir anda insanı mutlu eden bir ahenge dönüşmesini…

O sahneye Ferzan Özpetek’in fonda Sezen Aksu’lu o düğün sahnesinin verdiği mutluluğu ekleyin…

İşte tam o final…

Zeynep’in Bozcaada sayıklayan babasını birine çok benzettim

Son yıllarda bu kadar harika bir mutluluk filmi izlememiştim…

Aman Allahım, meğer ne kadar ihtiyacım varmış…

Çok sıradan insanlar, çok sıradan ilişkiler ve onlardan da sıkıcı çok sıradan küçücük ilişkiler meğer insana ne muazzam bir mutluluk ve sevgi duygusu verebilirmiş…

Meğer Bozcaada’ya dönüş tutkusu ile yaşayan yaşlı sıradan Türk babalar, “Yunan Düğünü” filmindeki anneler kadar sempatikmiş…

Filmin 52 yaşındaki Alman kadın yönetmeni Vanessa Jopp, kadın gözüyle bunları o kadar güzel anlatmış ki…

Zeynep rolünü oynayan Naomi Krauss da müthiş…

Filmdeki o şarkı var ya beni işte o şarkı mahvetti

Filmde beni en çarpan taraflarından biri, ana tema olarak kullanılan şarkı oldu…

Alman şarkıcı Nena’nın 1983’de bütün dünyada patlayan “99 Luftballons” adlı şarkısını kullanmış.

Tam 40 yıl önce bu şarkıyı öyle sevmiştim ki…

Filmin kahramanı Zeynep’in en sevdiği şarkı bu…Filmde sık sık dinliyoruz ve son sahnede muhteşem bir kreşendo ile mutluluğun fon müziği haline geliyor.

Ferzan Özpetek’in “Serseri Mayınlar” filminin son sahnesinde çok ağlamıştım.

Mutluluk ve hüzün arası bir ağlamaktı bu…

40 yıl sonra merak edip ilk defa şarkının sözlerini okuyunca

Bu filmde de aynısı oldu…

Film bitti…

Nena’nın şarkısını oturup defalarca dinledim.

Sonra 40 yıldan beri ilk defa o sözlerin ne anlama geldiğini okudum…

Meğer stadyumlarına kadar nefreti sokmayı başardığımız güzelim ülkemize tam da şu günlerde ne kadar çok şeyler anlatan bir şarkıymış…

O yüzden o sözlerin bir bölümünü, sizlerle de paylaşmak geldi içimden…

Kardeşim onlar sadece gökyüzüne asılan 99 balondu

“Sana bir şarkı söyleyeceğim,
99 balon hakkında,
Gökyüzüne doğru uçan 99 balon…

***

İnsanlar onu UFO sandılar…
Ve generalleri yolladılar üzerine.
Yetmedi, sonra da ordularını…
Bakarken ardından, savaş tamtamlarını çaldılar…
Oysa sadece gökyüzüne doğru süzülen 99 balondu onlar…

***

99 savaş uçağı,
Hepsi müthiş birer savaş makinası…
Bense çocuk gözlerimle, onları Kaptan Kirk sandım.
Sandım ki havai fişekler atılıyordu.

***

Komşular dersen, onlar da anlamadı.
Ellerine tüfekleri alıp, gökyüzüne ateş ettiler…
Oysa sadece 99 balondu onlar.

***

99 savaş bakanı,
Benzin bidonları
Kendini akıllı sananlar, kan kokusu alıp ta, güç isteyenler…
Ah kardeşim…Hiç bilemezdik ki,
Bir gün böyle olacağımızı…
99 balon yüzünden bu hallere düşeceğimizi…

***

99 yıl savaştık…
Şimdi galiplere bile bir göz oda kalmadı.
Artık ne savaş bakanları var,
Ne de onların savaş makinaları…

***

Şimdi kendime merdivenler yapıyorum,
Çıktığım her basamakta, bizi mahfeden o yalanları görüyorum…
Ve bir balon buldum,
Seni düşündüm…

Sonra bıraktım elimden, uçsun gökyüzüne özgürce diye…”